Leestijd: 2 minuten

Hoe je omgaat met verlies in al z’n algemeenheid is voor iedereen verschillend. Van het verlies van een dierbare maar ook stukjes bewegelijkheid door ziekte of ongeval. Wat voor iedereen gelijk is is dat het een onlosmakelijke impact op je leven heeft waardoor je veranderd en waardoor veelal je omgeving jou anders of zelfs helemaal niet meer kan, wil of durft te benaderen.

Verlies, ziekte en rouw en de gevoelens die je ervaart zijn niet in een vorm te gieten, en er is ook geen weegschaal. Op het moment dat je weet/hoort dat degene van wie je houdt ernstig ziek of overleden is wordt je van binnen verscheurd. Dat moment is (denk ik) voor iedereen gelijk.

Die scheur is eerst als een gapende wond die gaat ontsteken en waar heel veel rommel uit komt. Het doet pijn en vraagt om veel aandacht. Jouw aandacht zal vooral geprojecteerd zijn op degene die je zo mist en daarbij vergeet je vaak steeds meer stukjes van jezelf, want eigenlijk is dat degene die je aandacht zou ‘moeten’ geven. Dergelijke littekens kun je alleen maar verzorgen, koesteren en er heel lief voor zijn want dat is wat jij nodig hebt om je leed te kunnen dragen.

Gaat het over? In mijn beleving is het antwoordt daarop nee, ook niet na jaren. Wat wel veranderd is hoe ik met het litteken omga want dat het er is en daar ook blijft dat is een feit. Ik draagt het met mij mee voor de rest van mijn leven. Toch is er niet alleen verdriet want de mooie herinneringen maken dat ik mijn litteken met trots draag. De liefde die ik voel is immers nooit veranderd, en daar ligt de sleutel om van perspectief te kunnen veranderen want liefde is de aller grootste kracht!

Want wauw… ik had geen moment willen missen en wat ben ik blij dat mijn zoon in mijn leven is geweest… en voor altijd zal zijn want onze liefde blijft, altijd!

Lees ook mijn blogje: De ruwe kracht van liefde ~ augustus 2020

Het belang van goede informatie omtrent de uitvaart.

“Tot Sylvan overleed was ik bang voor de dood en had ook een traumatische ervaring meegemaakt. De mogelijkheid dat je op jouw eigen manier zo liefdevol het laatste stukje kunt verzorgen dat brengt absoluut alles voor je verwerking.
De manier ‘waarop’ neem je mee in het verwerkingsproces.  Vanaf dat moment hoort dat gevoel bij je en dat is super belangrijk want daarin ligt de basis voor iedere stap die je vanaf nu zet.”

Afscheid van...

Loslaten wat je zo lief is,


is een litteken

dat je voor altijd met je mee draagt.
En met de tijd,
zullen de ruwe randen

zachter worden,


en veranderen.

Randen die je lief hebt,

en waar je goed voor zorgt.
Randen die je vertellen,

hoe het met je gaat.
Dat je je vast klampt

aan de herinneringen.
Dat je lief hebt gehad,

en nog steeds hebt.
Dat je juist daarom een litteken hebt,

en niet een wondje.

Dat je sterker bent,

dan je ooit had kunnen denken.
Dat je huilt,

en dat je lacht.

Dat je hem na doet,

gek doet.
Dat je hem meeneemt…


naar waar dan ook.

Randen die vertellen…

Dat de afgrond nooit dieper wordt.
Dat je vanaf nu,

alleen nog maar vooruit kunt.